index.        29. Uitleg betreffende rebreath set aanpak.         112. Index berekenwijze, nitrox en trimix deco tabellen.

 

 

 Gouw na de rebreath aanpak in december ’81 een pittige ‘zij sprong’.  Dat kon na toestemming gebruik metaal draaibankje welke in smederij Betonning werkplaats stond.

 Dat had zijn gevolgen.  De paddenstoel reduceer van Scuba Pro eens nader bekeken en zag dat ze na te maken waren.  Ging aan de slag en kreeg een eerste trap in einde najaar ’83 klaar

 en werkend.  Van 316 RVS.  Wist toen nog niet dat juiste tappen en snij ijzers verkrijgbaar waren.  Loste het toen alternatief op.  In solderen van messing koppel stukken.

 Dat lukte heel goed en die reduceer nu de hoofd reduceer in laatste rebreath set.  Toch maar eens informeren bij Roel Ydema (metaal draaierij Ydema te Harlingen).

 Had de benodigde tappen en snij ijzers gouw in huis!  Na die eerste afname in ’83 nog vele keren bij hem geweest.  Hij heeft nu een mooi en goed lopend bedrijf aan oost kant van Harlingen

 welke hij samen met zijn zoon Marcel runt.  Dankzij zijn medewerking altijd kon ik zover komen als nu is!

 

 Maakte kennis met Roel in ’67.  Hij werkte toen als draaier bij Zeelen aan de Noorderhaven.  In dat jaar stapte ik die werkplaats binnen met een verzoek.

 Of dat idee dat ik had (reduceer) daar gedraaid kon worden.  Hij was bereid dat te doen.  Dat was het eerste contact. Niet veel later had hij een eigen bedrijf. 

 Dat eerste probeersel bewaart.  Het was nog veel te vroeg.                                                        

 

 Van december ’81 tot in eerste helft ’87 was het té gek. Dat ook al tussen ’73 en ’81.  Vanaf december ‘81 vaak tot laat in de avond en dat ook vele weekeinden, in de Betonning werkplaats aan het werk. 

 Werken aan het rebreath set en maken aardig wat twee en drietrap RVS eerste trappen.  En meer nog. Vanaf ’84 dook ik met eigenbouw eerste trappen.  Die systemen in al mijn duiksystemen.

 Tot heden nog geen probleem met de eigenbouw ondervonden.                                            

 

 O ja,  een keer:

 Onder werkduik in ‘86 ( met Ursus) op wrak bij Schiermonnikoog ter bergen vistuig (wrak: coaster Elphis) op 25 meter diepte.  De eind lagedruk van de drietrap was wat te hoog. 

 Draaide vlak voor vertrek wat uit maar door haast vergat ik de paddenstoel schacht af te bramen.  Dus onder karwei plotseling geen lucht meer. De braam blokkeerde! 

 Ging verder ademend uit de twee trap reduceer.  Met maar  met zijn drieën ( Freek, Renée J en ik ) die kant op zo half september.  Het stille water tegen einde van de middag. 

 Als eerste er in ter opzoeken.  Het zicht was perfect en wrak nog in goede staat.  De kotter lag nog vast aan visdraad en daalde via af.  Volgde de draad en die liep om heel het wrak

 heen en nog eens zo twee keer om voorschip.  Kwam weer terug bij achterschip.  Liet de draad los en ging eens naar de bodem.  Laat daar nou het vistuig liggen!  Nét buiten het zicht. 

 Die zoektocht deed de druk dalen tot 40 bar in dubbel 10.  Het vistuig lag  tegen schip aan en leek vrij te liggen.  Had nog de tijd tot goed na lopen.  Om hoog, dubbel 5 omdoen en met

 zijn twee ’n en ijzerzaag terug.  Renée J deed het zaag werk en ik steeg weer op ter halen staaldraad.  Was al aardig door lucht heen en boven koste het wat moeite de draad goed te vieren. 

 Was bijna bij wrak en de lucht was op!  Gelukkig was Renée klaar met zagen en omhoog gekomen.  Kon de staaldraad nog net aan hem geven.  Het was nu opstijgen op conditie. 

 Dat moest langzaam gezien ik wat over tijd was.  Met rustig blijven onderwater geen moeite en toen ook niet.  Was wel nét op tijd boven!  Renée sloot de staaldraad aan. 

 De Visser nu proberen op te hijsen.  Dat lukte niet.  Ondertussen was het al bijna donker en de wind nam toe.  Dus teruggaan zat er niet meer in.  De Visser bleef vast liggen en volgende

 dag een andere ploeg, met snelboot, die kant op.  Een van de kettingen (wekkers) zat onder het zand ergens onder vast en dat was niet te zien. 

 Bij eerder vertrekken en derde duiker mee zou het wel zijn gelukt.  Het was leerzaam!! 

 

 In 2002 maakte ik nog een  reduceer van het drietrap principe.  Dat via hulpstukken op kolomboormachine.  Een draaibank nu niet meer binnen bereik.  Was een hele klus zó, het lukte! 

 Veel draaiwerk alternatief zó gedaan.  Dat vroeg wel flink wat meer tijd. De veerruimte van die nieuwe reduceer nu afgesloten van water en gevuld met medicinale olie. 

 De waterdruk bereikte nu de paddenstoel via een zuigertje.  Een tweetraps reduceer al eerder zo toegerust en die nog gevuld met siliconen.  Bevriezen kan zó niet meer.  Er een goed ervaring mee.

 

 Buiten het zeer intensief in vrije tijd (en niet alleen in die tijd) doende zijn in Betonning werkplaats ook verder nog.  Een pittige conditie training – alleen de duikeropleidingen – Voor de ijsclub zo het

 een en ander en verder nog wel wat.  Ook als onderhoud timmerman verveelde ik mij niet.  Was ook nog bereid voor anderen wat te doen in de baas zijn tijd.  Dat was zó niet vol te houden. 

 Twee keer er even een maand uit geweest.  Voelde dat het nodig was.  Is niet iemand die wacht tot het te laat is.  In die twee keer er even uit wel door gegaan met opleiding geven en duiken.

 Met het werk dat ik deed kreeg ik steeds meer moeite.  Kon me er steeds minder in vinden.  Hoe het Rijk met zijn mensen omgaat, dat werd in de eerste helft jaren ’80 ook goed duidelijk! 

 Veranderingen zijn niet tegen te houden en die kwamen er natuurlijk aan.  Dat ging niet op een duidelijke en goede wijze en dat tot op heden!  In ’87 kwam mijn functie te vervallen en toen was

 voor mij de maat vol!  Stapte uit en een oplossing was er niet.  Dus op 1 december ’89 de WAO!  Ben vrijgezel ( dat niet geheel van harte), gezien dat loontje niet zo vreemd. 

 Als alleen staande kon ik met minder inkomsten toe.  Nu alle tijd tot verder gaan  met ideeën op duikgebied.  Bij niet uitstappen zou ik hebben moeten stoppen met het duiken. 

 Voorkwam dat!   Gokte er op dat ik van nu oud collega’s medewerking zou blijven houden en dat kwam uit. 

 

 De periode ’73 tot in ’87 was meer 8 dagen in de week doende zijn.  Vanaf juli ’87 werd dat 7 dagen in de week en goed vol te houden.  Maar nu moet daar zó wel een einde aan komen. 

 Dat kan nu.  In het jaar 2005 was het nog even tegen de 8 dagen in de week.  In de eerste helft dat jaar ook nog 8 chemokuren ondergaan welke ik goed verdroeg. 

 Mijn conditie training ging gewoon door.  Ook gedurende de opname!  Wel  een nét voldoende aangepast natuurlijk.  Had een Non Hodgkin Lymfoom, een goed behandelbaar type  kanker.  

 Een type wat zich op de maag of long kan afzetten.  Bij mij op de maag.  Dat gaf de laatste vrijdag van november in ’04 om 18.05 uur een ernstige maag bloeding.

 Lag snel op de snelle veerboot Koegelwieck en gouw in het M.C.L! Na 14 dagen onderzoek kwam uit.  Tegen einde mei de laatste chemokuur.  Maakte half juni alweer eerste duik. 

 Die op een wrak midden in scheepvaart route boven het eiland.  Maar vanaf zo half maart al heel intensief doende met laatste zware ingreep betreffende tweede helmsysteem. 

 Had gehoopt zo in juni van alles af te zijn.  Dat viel tegen, het werd 7 januari dit jaar!  Wat ik gedaan heb laat zich niet overzien.  Een einde is niet te plannen.  Maar nu geen grote ingrepen meer. 

 

 Geloof dat ik in record tijd weer volledig op conditie ben.  Zelfs het hardlopen lukt weer. Dat in november ’99 voor het laatst echt gedaan. Probeerde het in mei ’04 eens. 

 Dacht me toen voldoende er op te hebben voorbereid.  Na een moeizame vierde keer begaven beide achillespezen het.  Die, door nog onkunde, begin jaren ’70 verknald. 

 Gaf geen voldoende tijd voor herstel en last gehouden tot einde jaren ’80.  Wonderwel kwam er toch overheen.  Maar het blijft een zwak punt en dat werd toen in mei wel duidelijk.

 Een maand grote problemen met gewoon lopen!  Nu een betere voorbereiding.  In de maand januari hard gelopen van slaapkamer naar slaapkamer en zo de pezen in betere conditie gebracht. 

 Toen, in mei, hield ik het maar vijf minuten achtereen vol.  Nu al goed 25 minuten!  Het is nog geen garantie.  Hoop dat het goed blijft gaan, Miste die drie tot vier keer door bos en duin zeer! 

 Dat hardlopen, drie keer in de week, is een extra.

 

 Mijn laatste vakantie was van half augustus tot in eerste week oktober ’72.  Een fietstocht door: Duitsland ---  Denemarken – Zweden en Noorwegen.  Met start door Friesland en Groningen.

 Vanuit Kristiansand (zuid Noorwegen) nam ik de boot naar Amsterdam.  Na overnachten bij familie te Zaandam de volgende dag naar Harlingen.  Net even onder Alkmaar nog een tijdje met

 wielrenners op gereden.  Met een veel te zwaar belaste echte racefiets. Had zo’n conditie opgedaan dat ik ze lang kon bijhouden.  Dat die racefiets ( Zieleman) het heeft volgehouden is een mirakel. 

 Veel dia’s gemaakt onderweg en zal er wat meer van plaatsen in deze website.  Teer nog op die leuke vakantie.  Had geluk toen dat net in die periode er hoge druk was in het Noorden. 

 Kort na doorkomst gebergte zuid Noorwegen viel daar de eerste sneeuw.  Had geluk daar ik niet door de tunnels mocht.  De nachten daar waren al onder het vriespunt. 

 Maar door mooie natuur hier verder niet zo een behoefte tot enkele weken elders.  Maar eens een duikvakantie naar een gebied met een maximaal zicht wil ik toch graag nog eens mee maken. 

 Daar komt ruimte voor gezien het fijt dat er nu ruimte is voor ontspanning.  Dat zal even wennen worden!   Ben nooit een makkelijke voor mij zelf geweest maar dat ook voor een ander niet. 

 Kan alleen verder met zij welke ook Verder willen en kunnen.  Tot een aanpak kunnen komen.  Wat mij zo voor ogen staat is haalbaar.  Een aardig deel daarvan al laten zien. 

 Voor een goed contact, met wie ook, had ik geen voldoende ruimte.  Een constant geld gebrek is daar ook niet vreemd aan.  Dat probleem startte na pittige lening in ’75 ter kunnen starten

 met het sportduiken.  De duikopleidingen die ik gaf ( laatste in ’97 ) deed ik altijd voor een gering bedrag.  Een deel ging naar mij toe en met inkomsten uit maken RVS snelkoppelingen kon ik bijna

 bekostigen wat  nodig was ter door kunnen gaan.  Dus financieel sta ik er nu niet goed voor!  Die WAO uitkering in ’89 en nu.  Zo 20%  minder!   Dat ik niet in die WAO thuis hoor zal wel duidelijk zijn. 

 Het was niet anders! 

 Verhuisde in ’57 van IJmuiden naar Terschelling.  Zou dat niet gebeurt zijn dan een heel ander leven gehad en geen duiken!  Dat had de schaats en fiets sport wel voorkomen!!  Dan getraind onder begeleiding.

 

 Bij niet in de WAO gekomen te  zijn in ’87 er dan in ’93 anders in gekomen.  Met geen enkel perspectief meer!  In ’91 openbaarde zich reuma!  Dat dankzij mijn overbelastend doende zijn? 

Had last van voeten en rechter elleboog.  Van die elleboog al vanaf ’86  wat last.  Weet dat aan het te intensief doende zijn en sloeg er geen acht op.  In winter ’90 deed ik het leeuwendeel van

de pittige opknapbeurt aan het clubschip Ursus.  Had die winter veel last van voeten.  Pas in maart ’91 eens naar het MCL afdeling reumatologie.  Toen kwam uit!  In ’93 zoveel last van elleboog

dat het werk wat ik deed in Betonning tijd niet meer kon.  Een jaar later ook de linker elleboog.  Tot najaar ’98 er  last van gehad.  Na die tijd steeds minder en al lange tijd niets meer. 

Van voeten, kort na eerste medicijn gebruik, geen last meer en dat tot op heden.  Mijn ellebogen zijn weg ontstoken.  Op foto geen gewricht meer te zien. 

Ben pittig blijven belasten en ellebogen doen aanpassen.  Ik laat mij niet weerhouden!! 

 

Eind maart 2012 ook nog even een gecompileerde open Hart operatie. Een familie probleem. Mijn groot rijbewijs was verlopen in december 2011 en ter verlenging voor keuring naar Leeuwarden.

Daar kwam een probleem uit!  Een zeer sterke hartruis. Een ruis altijd al gehad en was ook in Marine tijd geen probleem. Nu leek het daar wél op. Half maart naar MCL Leeuwarden voor verder onderzoek.

Daar kwam méér aan het Licht.  Kon gelijk blijven!  Een week later 6 omleidingen en ring om zitting Hartklep.  Na operatie weer snel bij kennis onder gaan naar de intensief care en direct de telefoon in

handen en even een heel ontspannen gesprekje.  Kwam er zeer goed doorheen. Alleen een tijd last gehad van rechter onderbeen, dankzij uithalen ader daar.  Herstelde snel en 20 april ging ik weer, wel

wat té pittig, aan de slag. Het verdere herstel ging voorspoedig maar de kracht kwam niet snel terug. Nu, 30 november 2913, fysiek in prima doen en op conditie voor pittige schaatstochten. Afgelopen

zomer een paar wrakduiken gemaakt en die verliepen ouderwets. Half november een controle en die kon plaatsvinden op het eiland. Het zag er perfect uit en de Cardioloog gaf me nog vele jaren. Wel niet

met ´zoveel woorden´ natuurlijk. Bloedverdunners, kon er mee stoppen dat zo vier maanden geleden. Fysiek O.K. dus maar de Geest is nu wel even aan rust toe!  Zoals ik doende ben geweest, in bijzonder

vanaf zo 20 september, dat gaat niet ongestraft.  Niet veel tijd nodig ook dit weer recht te trekken. Maar dan moet ik nu wél stoppen!  Dat kan pas naar ook het gevoel te hebben er te zijn. Dat gevoel is

er eindelijk nu. Nog mooi op tijd.  Kan nu eindelijk eens vaker de mooie natuur hier in en beter uitgebalanceerd de training volgen.  Komt het tot de Tocht der Tochten dan wil ik daar goed op voorbereid zijn,

Donderdag even naar Leeuwarden geweest en volledig nieuwe schaats outfit aangeschaft.  Jammer, vergat de gordijnen open te doen en dat had natuurlijk een gevolg. Nu een tweede ruit kapot in werk

plaatsje!  Een goede controle hier!  Maar even triplex inzetten. Volgend jaar moet geheel vernieuwd gaan worden!  Daar nu eens de tijd voor.  Vanaf 1973 is mijn leven eigenlijk een grote wedstrijd geweest.

Die overleeft maar menig keer zag anders uit.  Het gehaald te hebben geeft me wat een kick!    Trauma’s, ken er geen!

 

 

                                                                                                              Boven.